એની તો વાત જ શી કરૂ?

એની તો વાત જ શી કરૂ? એને મહાન શિલ્પી દ્વારા કંડારાયેલી આરસની પ્રતિમા કહુ કે પછી કોઇ ચિત્રકાર દ્વારા અપાયેલા રંગોની છટા! એ તો ગુલાબની ખીલું-ખીલું થતી કળી પરના ઝકળના બુંદ જેવી છે. એને હું શ્રાવણના પહેલા વરસાદનું નામ આપુંકે પછી કોઇ પાગલ કવિ દ્વારા રચાયેલી કવિતાના પ્રથમ શબ્દનું. જ્યારે તે પોતાના વાળની લટોને વીખે છે ત્યારે ખુસ સુર્ય પણ આથમી જવા માટે મજબૂર થાય છે. શ્રાવણના ગરજતા વાદળોમાં પુરાયેલી કાળી શાહી તેની ઝુલ્ફો પાસેથી ઉધાર માંગેલી લાગે છે.એના વાળ્ની સુંવાળપ જોઇને રેશમની આંટી પણ પ્રતિસ્પર્ધી બનવા માટે ખચકાય છે. આંખો તો બિલકુલ એક હરણબાળ જેવી છે પરંતુ તેની આંખોની માદકતા જોઇને ગર્જના કરતો ભૂખ્યો સિંહ પણ એકદમ શાંત પડી જાય.આંખોમાં પડતી આછા ભૂરા રંગની ઝાંય એટલી ગહનતા સૂચવે છે કે કોઇ શીઘ્ર કવિ પણ પોતાની હાર કબૂલી લે. પરવાળા શા હોઠ જોઇને એમ જ થાય કે કમળની બે કળીઓ એકબીજા સાથે લપેટાયેલી છે કે શું? તેના ગાલની નરમાશ તો મખમલને પણ ભુલાવી દેવા માટે સક્ષમ છે. કદમ્બના વૃક્ષોની ડાળીઓને આટલો સરસ આકાર કેવી રીતે મળ્યો? આ પ્રશ્નનો ઊત્તર તેના બાહુને જોઇને મળી જાય છે. તેનો કટિપ્રદેશ જોઇને નદીઓના સુંદર વળાંકોનું રહસ્ય છતું થઇ જાય છે તે જ્યારે હસે છે ત્યારે ફૂલો પણ ભોંઠપ અનુભવે છે. જ્યારે શરમાય ચે ત્યારે ચૈત્ર મહિનામાં પણ શ્રાવણની આહલાદકતા અનુભવાય છે. તે જ્યારે પોતાના સુંવાળા હાથોથી વાળની લટોને સરખી કરે છે ત્યારે હવાની દિશા પણ ફંટાઇ જ્યા છે. તેની લચકતી ચાલ ખુદ સમયને થંભી જવા માટે આહવાન કરે છે હવે મારા દોસ્ત! તું જ કહે કે મારા જેવો નિર્બળ હ્રદયનો માનવી આટઆઅટલા પ્રહારો કેવી રીતે સહન કરી શકે?